Dag allemaal!

Hartelijk dank voor alle leuke en mooie reacties hier of elders!

Inimiddels gaat het al dagen goed met mijn voeten! Ze ´kloppen´ niet meer (dat deden ze twee weken geleden dag en nacht), ze passen weer in mijn schoenen, de blaartjes zijn verdwenen en de enkels hebben niet meer de vorm van een tennisbal. Nieuwe gevolgen van overbelasting dreigen/verschijnen zo nu en dan, dus het is een aftasten van fysieke grenzen en af en toe een pas op de plaats maken. Ook geen straf, want zowel het wandelen als de stops bieden meer dan genoeg bijzondere momenten!

Vandaag heb ik Mansilla de las Mulas bereikt. Een paar dagen na ´het halverwege de route´ zijn! Over de helft dus hier!!!!!

De afgelopen week heb ik gelopen met de goedlachse Nederlandse Judith, die ik in een klein dorpje ontmoette en pastor Lin, die we steeds wat beter leren kennen. Ze is vaak nadrukkelijk aanwezig (Amerikaans?), maar weet ook gevoelige snaren te raken. Dat ze nog steeds iets van het stoere van haar vorige baan heeft, is ook te merken (zij is de ex-piloot van de US navy). Heb mijn leerlingen geschreven, dat als ik iemand hardop hoor boeren, dat ik dan weet, dat zij in de buurt is!!!!!! Samen lopen houdt in, dat we gezamenlijk de dag starten, soms samen op lopen, maar ook ons eigen tempo kiezen. Dan komen we elkaar weer tegen op een terrasje bij een barretje of in één van de bebloemde bermen langs de kant van de weg. Alleen lopen heeft ook wel wat, veel tijd om te mijmeren en gedachten te laten gaan!

De Meseta
Zoals ik eerder schreef, slaan sommige mensen de meseta (de hoogvlaktes tussen Burgos en Leon) liever over. Ik begrijp er niets van. Vooral de eerste vijf dagen was het genieten van de prachtige velden in vele kleuren groen, de honderden bloemen in de bermen, velden gevuld met klaprozen, enthousiast zingende vogels en het horen en zien van de wind, die met het graan speelt. Geen prikkels van dorpjes of verkeer of wat dan ook. Dat maakt, dat je alles veel intenser in je opneemt.....

Ik moet wel zeggen, dat we gezegend zijn met het weer. ´s Ochtends is het fris (vest en jack en handschoenen aan, soms zelfs de buff als muts gebruiken), maar de zon schijnt en het is bijna elke dag wolkenloos. Wanneer het hier stormt of wanneer de zon genadeloos brandt met hoge temperaturen, zal het wandelen vast veel pittiger zijn!

Spulletjes
Het is soms hilarisch, maar pelgrims sjouwen van alles mee óf laten van alles liggen. Zo zagen we al een geldbuidel liggen, had iemand een prachtig gesneden wandelstok laten staan bij een fontein en vonden we midden op het wandelpad een bh (was vast aan een rugzak gehangen om te drogen). We zagen een rugzak behangen met van alles en nog wat, waaronder een tandenborstel, open en bloot...... ik zou ´m niet meer gebruiken!!!! Maar misschien moet ik ook eens kritisch naar mijn eigen tas kijken: zitlap, een bloem met een clownsneus, een rare hoed, soms natte sokken en vandaag bleek er lange tijd een flyer te hangen aan mijn tas, met het portret van een niet onaantrekkelijke jongeman van de één of andere partij, die mijn wandelmaatjes wel geschikt voor mij achten. Lin had hem met sporttape, zonder dat ik het door had aan mijn rugtas geplakt...... tja.....

Wat de hoed betreft: ik heb ´m niet nodig gehad!!!! Wel een fotosessie gedaan voor de liefhebbers, zal straks wat foto´s proberen te plaatsen!

Zelf ben ik overigens ook al wat verloren. Mijn buff. Tegen mijn wandelmaatje van die dag, Jet, gaf ik aan, dat ik terug zou lopen. Ik ben namelijk al een beetje aan de buff gehecht! Omdraaien en een flinke afdaling maken (want we waren aan het klimmen). Loop ik een man tegemoet, die vrolijk met mijn blauwe buff loopt te zwaaien. Wat een toffe man! Ik had ´m al zeker een uur ervoor verloren, hij had het gezien en was er van overtuigd, dat hij me wel een keertje in zou halen! Zo´n geluk had een kennis van één van de andere wandelaars ook. Die vergat haar buidel mét geld en passen op de wastafel van een openbaar toilet. Na 15 km kwam ze erachter. Ze keerde om. Eindelijk aangekomen lag ie daar gewoon!!!!!

Helaas wordt er ook wel eens wat ontvreemd. Gisteren sprak een andere pelgrim, Mary, een vrouw, wiens telefoon was gestolen. Ze stapte in een taxi, want ze moest naar een grote stad, waar een ziekenhuis is, vanwege een blessure. Haar man vond, dat ze te langzaam liep, dus hij was al een paar dagen ver vooruit gewandeld. Hem kon ze nu niet bereiken........ Wat een verhaal!

Ik kom leuke mensen tegen, waar je soms even mee op loopt. Anderen ´ken´ je iets langer. Maar voor je het weet, zijn ze er niet meer. Terug naar huis vanwege een blessure, vooruit met de bus, omdat ze een ´strak tijdschema´ hebben en achter lopen, of ze hebben een ander loopritme en zijn een aantal plaatsen voor of achter ons. Bij dit en alle andere belevenissen is dit een veelgehoorde uitspraak: ´dat is de Camino´. En je neemt alles, zoals het komt. Net als wanneer er lichamelijk tegenslagen zijn. Al is dat soms erg verdrietig. Sister Francis bijvoorbeeld, een bijzondere non in haar zeventiger jaren uit Amerika is de afgelopen week terug naar huis gevlogen. Ze kon door overbelasting van haar knieën letterlijk geen stap meer zetten. Haar twee zussen en nichtje lopen nu verder zonder haar.

Er is nog veel meer te verhalen (over de man, die met zijn ezel al weer op de terugweg was, het tempo van de ezel volgend, want het gras is zo heerlijk groen!), over de faciliteiten voor werknemers in Australië (o.a.: na 10 jaar werken in het onderwijs, betaald 10 weken verlof!!!!!), de muziek, die we her en der horen (´s ochtends vroeg de Messiah van Händel in een klein supermarktje is geen straf, een oratorium van gesnurk in de nacht echter wel!!!!!!), over het feit, dat ik gelukkig (nog) geen kennis heb gemaakt met de familie ´bedbugs´, maar helaas wel met een onaardige pelgrim (echt een uitzondering), die me de les weleens wilde lezen en mij een schuldgevoel wilde aanpraten...... Bijzondere mensen, met bijzondere verhalen (bijvoorbeeld de extraverte Australische, die met een grote knuffelbeer rondloopt, deze blijkt een cadeau van de vrouw, die de longen van haar verongelukte zoon heeft gekregen) en nog veel meer.

Het is vaak vroeg opstaan, een klein ontbijt nuttigen, wandelen (vertrek tussen 6:30 uur een 7:30 uur, een enkele keer nog vroeger en een enkele keer later (ik verslaap me hier ook wel eens :-) ), onderweg een tweede ontbijtje, wandelen, wat stops, een albuergue opzoeken in een dorpje (vaak van te voren even bellen, want het is her en der erg druk), douchen, handwasje (of de luxe van een wasmachine gebruiken!!!!!), terrasje, sightseeing, avondeten én bijtijds naar bed. En dat alles zonder gevoel van druk of stress, heerlijk!

Vanacht slaap ik voor € 5,00 op een 12 persoonskamer. Dat kan weer wat worden! Morgen lopen we naar Leon, een stad vol cultuur en weer een indrukwekkende Kathedraal. Daar deel ik twee nachten een kamer met Judith, mét een eigen badkamer, wat een luxe! En een wandelloze dag dus op het programma! En een kleine reünie wellicht, want een aantal bekenden verblijven morgen in Leon en lopen zondagochtend weer verder. Even bijpraten op een terras zit er die zaterdagmiddag vast wel in!

Na Leon wordt het weer klimmen en afdalen geblazen! De bergen doemen sinds vandaag al in de verte voor ons op, de sneeuw nog op de toppen! Veel mensen hebben een datum, waarop ze in Santiago moeten zijn om hun vlucht naar huis te halen. Ik niet. Iedere avond bekijk ik, waar ik de dag erna heen zal lopen (de afgelopen dagen in samenspraak met Lin en Judith, zolang dat mogelijk is). Erg ontspannen is dat!

Carin, wat een mooie plannen hebben jullie, het belopen van de Del Norte volgende maand. Die route en de Camino Frances komen op een bepaald moment geloof ik samen. Wanneer vertrekken jullie? Buen Camino!!!!!

Tot zover even een schets van het leven op de Camino.

Een lieve groet voor iedereen!

Marleen