Finisterre
Blijf op de hoogte en volg Marleen
14 Juni 2015 | Spanje, Fisterra
Finisterre
Finisterre, het einde van de wereld! Afgelopen vrijdag ben ik wandelend aangekomen in dit bijzondere dorp. Vier dagen lopen vanaf Santiago. Vier dagen reflecteren op wat de camino me bracht en herbeleven van allerlei gesprekken en avonturen.
Mijn laatste verslag, voor het bereiken van Leon, ligt al weer ver achter me. Na Leon heb ik veertien dagen gelopen naar Santiago, het eindpunt van de camino. Samen met Judith en Lin en met grote regelmaat Chrissi en Andy uit Australie. Helaas verloor ik anderen (tijdelijk) uit het oog. Camino-vrienden, die een dag voor of achter me liepen, maar via facebook of whats app hielden we elkaar op de hoogte! En er ontstonden ook weer nieuwe plezierige contacten!
De gezamenlijke maaltijden in een albuergue zijn een genot. Behalve dat er heerlijk voor je wordt gekookt (in tegenstelling tot vele pelgrimmenu's in restaurants, ik kan geen pelgrimsmenu meer zien!!!!), is het geweldig om met andere pelgrims te spreken en het glas te heffen! Daarnaast is mijn wens om met Ierse medepelgrims 'Molly Malone' te zingen al een aantal keer tijdens zo'n avond uitgekomen!!! Hoe leuk is dat!!!!
Vanaf Sarria werd het druk op de Camino. Veel mensen lopen alleen de laatste 100 kilometer en andere camino's vloeien in Sarria over in de Camino Frances. De 'nieuwe pelgrims' zijn goed te herkennen. Ze maken foto's van dingen, die wij al heel gewoon vinden. Hun kleren zijn als nieuw, ze hoeven duidelijk nog níet naar de kapper en als we en groeten met 'buen camino' zeggen ze niets terug. Daarnaast zijn er opeens ook 'toure-grino's' op het pad. Grote groepen toeristen, die met de bus vóór een dorpje worden afgezet. Ze lopen met een klein rugzakje door het dorp, halen een stempel en na het dorp stappen ze weer in de bus, op naar het volgende dorp op de route! Hilarisch, maar sommige pelgrims hebben er maar weinig sympathie voor.....
Het was vreemd om in de buurt van Santiago te komen. Dat betekende enerzijds het halen van de bestemming, anderzijds wist ik, dat er dan een einde zou komen aan iets heel bijzonders. Anderen bleken dit gevoel te delen. En met ambivalente gevoelens startten we zondagochtend heel vroeg (de eerste keer, dat we een lampje nodig hadden) de laatste etappe. We wilden graag voor de pelgrimsdienst van 12:00 uur aankomen en we stapten stevig door. Al om half negen stonden we in Monto de Gozo, een hoog gelegen dorp, waarvandaan je Santiago zag liggen. Met een groep camino vrienden hebben we op dat punt samen het glas geheven (een stel uit Engeland sjouwde speciaal hiervoor een fles wijn mee), op het inzetten van het laatste stuk voor het bereiken van de eindbestemming. En ruim een uur later stonden we op het plein! Wat een vreemde gewaarwording, 40 dagen en zo'n 800 km verder en vooral heel wat ervaringen rijker!
De dienst was erg bijzonder en aan het einde van de samenkomst werd het grote wierookvat door de kerk gezwaaid!
Wat een drukte in Santiago! En de rest van de dag stond in het teken van bijkomen en de rust van de hotelkamers zoeken.
De dag erna: samen vieren en afscheid nemen..... Pfffff..... Dat eerste was geweldig, het tweede valt niet mee!
Ik had besloten om met Lin en Judith de dag erna, afgelopen dinsdag, mee te lopen maar Finisterre. Een goede beslissing! Vier dagen lopen, weer in de rust. Veel alleen gelopen in de stilte om van alles in gedachten de revue te laten passeren. Te veel om nu te delen of om te beschrijven.
Ik voeg wat plaatjes toe om wat indrukken te geven!
Komende dinsdag hoop ik veilig weer thuis aan te komen. Met als grote uitdaging om de 'lessons and the spirit of the camino' vast te houden in het dagelijkse leven thuis.
Iedereen thuis bedankt voor het meeleven in welke vorm dan ook en tot gauw!
Veel liefs,
Marleen
Finisterre, het einde van de wereld! Afgelopen vrijdag ben ik wandelend aangekomen in dit bijzondere dorp. Vier dagen lopen vanaf Santiago. Vier dagen reflecteren op wat de camino me bracht en herbeleven van allerlei gesprekken en avonturen.
Mijn laatste verslag, voor het bereiken van Leon, ligt al weer ver achter me. Na Leon heb ik veertien dagen gelopen naar Santiago, het eindpunt van de camino. Samen met Judith en Lin en met grote regelmaat Chrissi en Andy uit Australie. Helaas verloor ik anderen (tijdelijk) uit het oog. Camino-vrienden, die een dag voor of achter me liepen, maar via facebook of whats app hielden we elkaar op de hoogte! En er ontstonden ook weer nieuwe plezierige contacten!
De gezamenlijke maaltijden in een albuergue zijn een genot. Behalve dat er heerlijk voor je wordt gekookt (in tegenstelling tot vele pelgrimmenu's in restaurants, ik kan geen pelgrimsmenu meer zien!!!!), is het geweldig om met andere pelgrims te spreken en het glas te heffen! Daarnaast is mijn wens om met Ierse medepelgrims 'Molly Malone' te zingen al een aantal keer tijdens zo'n avond uitgekomen!!! Hoe leuk is dat!!!!
Vanaf Sarria werd het druk op de Camino. Veel mensen lopen alleen de laatste 100 kilometer en andere camino's vloeien in Sarria over in de Camino Frances. De 'nieuwe pelgrims' zijn goed te herkennen. Ze maken foto's van dingen, die wij al heel gewoon vinden. Hun kleren zijn als nieuw, ze hoeven duidelijk nog níet naar de kapper en als we en groeten met 'buen camino' zeggen ze niets terug. Daarnaast zijn er opeens ook 'toure-grino's' op het pad. Grote groepen toeristen, die met de bus vóór een dorpje worden afgezet. Ze lopen met een klein rugzakje door het dorp, halen een stempel en na het dorp stappen ze weer in de bus, op naar het volgende dorp op de route! Hilarisch, maar sommige pelgrims hebben er maar weinig sympathie voor.....
Het was vreemd om in de buurt van Santiago te komen. Dat betekende enerzijds het halen van de bestemming, anderzijds wist ik, dat er dan een einde zou komen aan iets heel bijzonders. Anderen bleken dit gevoel te delen. En met ambivalente gevoelens startten we zondagochtend heel vroeg (de eerste keer, dat we een lampje nodig hadden) de laatste etappe. We wilden graag voor de pelgrimsdienst van 12:00 uur aankomen en we stapten stevig door. Al om half negen stonden we in Monto de Gozo, een hoog gelegen dorp, waarvandaan je Santiago zag liggen. Met een groep camino vrienden hebben we op dat punt samen het glas geheven (een stel uit Engeland sjouwde speciaal hiervoor een fles wijn mee), op het inzetten van het laatste stuk voor het bereiken van de eindbestemming. En ruim een uur later stonden we op het plein! Wat een vreemde gewaarwording, 40 dagen en zo'n 800 km verder en vooral heel wat ervaringen rijker!
De dienst was erg bijzonder en aan het einde van de samenkomst werd het grote wierookvat door de kerk gezwaaid!
Wat een drukte in Santiago! En de rest van de dag stond in het teken van bijkomen en de rust van de hotelkamers zoeken.
De dag erna: samen vieren en afscheid nemen..... Pfffff..... Dat eerste was geweldig, het tweede valt niet mee!
Ik had besloten om met Lin en Judith de dag erna, afgelopen dinsdag, mee te lopen maar Finisterre. Een goede beslissing! Vier dagen lopen, weer in de rust. Veel alleen gelopen in de stilte om van alles in gedachten de revue te laten passeren. Te veel om nu te delen of om te beschrijven.
Ik voeg wat plaatjes toe om wat indrukken te geven!
Komende dinsdag hoop ik veilig weer thuis aan te komen. Met als grote uitdaging om de 'lessons and the spirit of the camino' vast te houden in het dagelijkse leven thuis.
Iedereen thuis bedankt voor het meeleven in welke vorm dan ook en tot gauw!
Veel liefs,
Marleen
-
14 Juni 2015 - 15:38
Allette:
Wat bijzonder, geen woorden voor!
Hoop je in september weer te zien.
Liefs en veilige thuisreis! -
14 Juni 2015 - 18:44
Jeanette Van Dijk:
Lieve marleen,
je laatste stukje verslag gelezen.Wehadden elkaar natuurlijk wel vorige week gesproken,
maar vinden het toch leuk om je voordat je terugreist even een groet tebrengen en je een behouden thuiskomst te wensen.Hoorden van am dat je ook nog een paar dagen met je mama er op uitgaat.
Dat is natuurlijk weer heel wat anders maar is ook genieten.En marleen ik weet zeker dat die afgelopen periode echt nog een heel poosje na zal werken!!!en dat het verweven raakt met het gewone dagelijkse leven. Nu voor zometeen ,(het is nog wel vroeg) lekker slapen en morgen hopen we weer gezond op!
Hartelijke groet,
Jeanette en ArieJan -
14 Juni 2015 - 19:32
Gijs En Liesbeth:
Hoi Marleen, van harte gefeliciteerd met deze geweldige prestatie. Je hebt het mooi gehaald -
15 Juni 2015 - 09:15
Annemarie:
Lieve Marleen,
Wat kan ik me voorstellen dat je "mixed feelings" hebt! Afscheid nemen van diegene die je daar dierbaar zijn geworden en waar je zoiets intens met mee hebt gemaakt.
Wat zal je gevoel van 'Vijheid" ontwikkelt zijn, gelukkig heb je straks nog lekker de zomervakantie voor je waarbij je al deze mooie ervaringen kan verwerken en misschien wel uitbouwen.
Echter, wij zijn blij en dankbaar dat je straks weer in goede gezondheid in ons midden bent en hopen binnenkort met jou het glas te heffen:-)
Liefs, hug en tot gauw!
-
15 Juni 2015 - 15:22
Carin Van Der Bijl :
Beste Marleen, Heel indrukwekkend. Ik merk dat je echt genoten hebt van het leven dat zo heel anders is. Het allerbeste. -
18 Juni 2015 - 11:37
Tanja:
Wow, wat een ervaring rijker ben je, Marleen.... eerst even rustig verwerken, dat is te begrijpen.
Hier is het gezegde 'het gaat niet om het doel, het is de reis er naartoe' duidelijk op z'n plaats :)
Welkom thuis in Harderwiek! -
20 Juni 2015 - 13:54
Ina :
Beetje late reactie, maar wat een indrukwekkende ervaringen allemaal en wat super gedaan!!
Het zal vast wel wennen zijn in NL. Ik hoop je ervaringen een keertje in "real life" van je te horen!
Groetjes,
Ina -
20 Juni 2015 - 20:42
Mirjam De Kluijver:
Tjee Marleen, wat geweldig allemaal. Wat heeft het je allemaal gebracht? Ik ben heel benieuwd en zal daar alleen in de pauze van Valerius wat van horen. Hoop je te zien na de zomervakantie!
Groet van Mirjam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
